Από ένα μεγάλο αποτέλεσμα ξεκινούσαν όλα!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ολες οι μεγάλες επιτυχίες της Εθνικής μας, από την εποχή του Οτο Ρεχάγκελ μέχρι και εκείνη του Φερνάντο Σάντος (συνολικά 12 χρόνια), είχαν κάποιους σταθμούς. Στηρίχθηκαν, δηλαδή, σε ένα πολύ μεγάλο αποτέλεσμα. Για αυτό το λόγο το "διπλό" στην Ολλανδία μάς κάνει επιτέλους να σκάσουμε το χειλάκι μας.

Κακά τα ψέματα, η τωρινή Εθνική μας, ακόμη και αυτή της νέας σελίδας με τον Μίκαελ Σκίμπε, δεν έχει καμία σχέση με την Εθνική των προηγούμενων ετών. Του Euro 2004, των ενδιάμεσων επιτυχιών, του Μουντιάλ του 2016 και το ένα πέναλτι πριν τους "8" του κόσμου. Αυτή δεν είναι μία διαπίστωση που αφορά μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Για την ακρίβεια δεν αφορά μόνο σε αυτό. Διότι για να φτιαχτεί αυτό, πρέπει να "χτιστούν" όλα τα υπόλοιπα.

Το πνεύμα της Εθνικής μας είναι διαφορετικό, η διάθεση, το κίνητρο, ακόμη και η προβολή της. Η επιθυμία όλων μας, για να κάνουμε και την αυτοκριτική μας, να την παρακολουθήσουμε. Τουλάχιστον αυτό και μετά να την αναδείξουμε. Ολα αυτά, λοιπόν, με τα τόσα λάθη που έγιναν από το καλοκαίρι του 2014 έως (ελπίζουμε) και τον αποκλεισμό από το Euro 2016, η Εθνική μας καλείται να τα δημιουργήσει από την αρχή. Ακόμη, ας μην τρέφουμε αυταπάτες από ένα 90λεπτο, δεν τα έχει "χτίσει".

Ο Οτο Ρεχάγκελ είχε βρει το πνεύμα που μέχρι τότε μάλλον ποτέ δεν είχε το ελληνικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, εκείνη τη βραδιά στο Ολντ Τράφορντ. Στο 2-2 με την Αγγλία. Επίσημο θα πει κανείς (για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2002), αλλά σαν φιλικό αφού η Εθνική είχε πάει εκεί χωρίς πραγματικό στόχο.

Οπως τώρα στην Ολλανδία. Στην πραγματικότητα με βασικό στόχο αφενός ο προπονητής να πιστέψει στην ομάδα και αφετέρου οι ίδιοι οι παίκτες να πιστέψουν στους εαυτούς τους. Το πέτυχαν και είναι πολύ σημαντικό ίσως και καθοριστικό για την πορεία της ελληνικής ομάδας από εδώ και πέρα και για την προσπάθεια που κάνει να επιστρέψει.

Πάνω σε τέτοιους "σταθμούς" δημιουργήθηκε η ομάδα που για 12 χρόνια έκανε πράματα και θέματα. Τον αγώνα της Αγγλίας ακολούθησε η πορεία στα προκριματικά του Euro 2004, καθώς και πέντε νίκες και δύο ισοπαλίες σε οχτώ φιλικά. Δεν ήταν και πολύ συνηθισμένο αυτό για την Εθνική εκείνης της εποχής. Για την ακρίβεια ήταν πρωτόγνωρο...

Ο επόμενος τέτοιος "σταθμός" ήταν η νίκη στη Σαραγόσα επί της Ισπανίας. Καθοριστική ακόμη και για όσα απίθανα έγιναν στο Euro 2004. Τη νίκη εκείνη με το γκολ του Γιαννακόπουλου στα επόμενα τέσσερα ματς ακολούθησαν η νίκη επί της Ουκρανίας που "έδεσε" την πρόκριση στα τελικά, η νίκη στην Αρμενία που την έφερε ακόμη πιο κοντά και η νίκη επί της Βόρειας Ιρλανδίας που την εξασφάλισε και μαθηματικά. Και... μία φιλική νίκη επί της Πορτογαλίας εκτός έδρας, που ήταν το μήνυμα για το "ερχόμαστε". Οπως τώρα στην ουσία, που το 4 στα 4 στην εκκίνηση των προκριματικών του Μουντιάλ 2018 είναι απαραίτητο.

Υπήρχαν κι άλλοι "σταθμοί". Το 2007 η Εθνική μας νίκησε μέσα στην Τουρκία. Το 2009 μέσα στην Ουκρανία στον αγώνα μπαράζ. Το 2011 την Κροατία, στο ματς πρόκριση. Πάντα, σε κάθε εποχή της, χρειαζόταν μία μεγάλη νίκη για να συνεχίσει. Η διαφορά είναι ότι τώρα, όπως τότε στην Αγγλία, την χρειάστηκε για να αρχίσει!

Υπάρχει, όμως και με τότε μία σημαντική διαφορά, που έχει ανάγκη διαχείρισης. Κυρίως από τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, που για πρώτη φορά την τελευταία διετία έδειξαν στοιχεία της προηγούμενης υπέροχης εποχής. Τότε η Εθνική μας ήταν άμαθη. Δεν ήξερε τι θα ακολουθούσε, δεν μπορούσε να πιστέψει πού θα φτάσει. Τώρα είναι μαθημένη, έχει ξανακάνει όλα αυτά που θέλει να κάνει και τώρα. Και αυτό, στα αλήθεια, είναι πιο δύσκολο!